Αν δεν υπάρχει εαυτός, δεν υπάρχει κάποιος που να υποφέρει
“Τι απαίσια μέρα ”είπε ένας φίλος στην παρέα, “κάνει κρύο και βρέχει”.
“Εμένα μου αρέσει η βροχή αλλά δεν αντέχω το κρύο” απάντησε η κοπέλα της παρέας.
“Για μένα η μέρα είναι μια χαρά, από τη στιγμή που δε φυσάει”, είπα εγώ.
Το Εγώ δεν μπορεί να κάνει διάκριση ανάμεσα σε μια κατάσταση και την ερμηνεία της και στην αντίδραση προς αυτή την κατάσταση. Το κρύο, ο αέρας, η βροχή ή η οποιαδήποτε συνθήκη στην οποία αντιδρούμε δεν είναι απαίσια. Είναι όπως είναι. Αυτό που είναι απαίσιο είναι η αντίδρασή μας, η εσωτερική μας αντίσταση σ’ αυτήν και το συναίσθημα από αυτή την αντίσταση.
«Το καλό ή το κακό δεν υπάρχει, το γεννάς εσύ με το μυαλό σου»,
σύμφωνα με τα λόγια του Σαίξπηρ,
Αλλά μπορείς απλά να πεις ότι ο Σαίξπηρ ήταν παρανοϊκός, ή ονειροπόλος. Όπως, ένας φίλος που μου είπε με στόμφο, πριν από καιρό, ότι δε του αρέσει ο Όσσο.
«Ποιο είναι εκείνο το κομμάτι σου που ενισχύεται και ικανοποιείται όταν νομίζεις πως είσαι σε θέση να κρίνεις τον Όσσο;» τον ρώτησα. Τι είναι τελικά αυτό που ισχυροποιείται μέσα μας όταν κρίνουμε οποιονδήποτε άνθρωπο, έναν αναγνωρισμένο δάσκαλο ή μια κατάσταση της ζωής μας;
Τι είναι αυτό που δυσανασχετεί με την βροχή, το κρύο, τον αέρα; Τι είναι αυτό που ενισχύεται όταν θυμώνεις, όταν διαχωρίζεις τη θέση σου από τους άλλους, δημιουργώντας φαινομενικά μια απόρθητη νοητική θέση ορθότητας σαν φρούριο;
Τι είναι αυτό που πολλές φορές φτάνει στην ακραία κατάσταση να αντλεί απόλαυση ακόμη και μέσα από τον πόνο; Τι είναι αυτό που προσπαθεί να παρατείνει την επιβίωσή του επαναλαμβάνοντας συνέχεια την ίδια προβληματική, θλιμμένη ιστορία σε οποιονδήποτε βρίσκει μπροστά του, την ιστορία της ζωής σου;
Όποτε υπάρχει αρνητικότητα, οδύνη, ή διάθεση κριτικής μέσα σου, αν μπορείς να έχεις συνείδηση εκείνη τη στιγμή, ότι υπάρχει κάτι εντός σου που την απολαμβάνει ή που πιστεύει ότι έχει κάποιο χρήσιμο σκοπό, αποκτάς άμεσα επίγνωση του μικρού σου εαυτού, αποκτάς επίγνωση του Εγώ.
Τη στιγμή που συμβαίνει αυτό, η ταυτότητα σου έχει μετακινηθεί από το Εγώ στην Επίγνωση. Αυτό σημαίνει ότι το Εγώ συρρικνώνεται και η επίγνωση μεγαλώνει.
Μην προσπαθείς να αποφύγεις τον πόνο.
Πέρνα από μέσα του συνειδητά !
Ο πόνος μπορεί να κάψει μόνο τα σκουπίδια που έχει δημιουργήσει ο νους μας.
Ο πόνος υπάρχει ακριβώς επειδή τα σκουπίδια του νου εξακολουθούν να βρίσκονται εκεί κι όσο περισσότερος χρόνος χρειαστεί για να καούν τόσο μεγαλύτερη διάρκεια θα πονέσουμε. Τα σκουπίδια είναι η προσκόλληση μας σε ότι δεν είναι αληθινό.
Ο πόνος αργά ή γρήγορα θα μας οδηγήσει στην αφύπνιση. Αν χάσουμε την επίγνωση θα έλθει ένα σημείο που θα γίνει τόσο αβάσταχτος ώστε να χρειαστεί να παραδοθούμε σ’ αυτόν. Αυτή η παράδοση είναι που θα μας λυτρώσει από τον μικρό μας εαυτό. Στο χέρι μας είναι να επιταχύνουμε τη διαδικασία. Συνειδητότητα είναι το κλειδί.
Ο πόνος και η δυστυχία μπορούν να εκριζωθούν αποσυναρμολογώντας τον εαυτό μας, μιας και αν δεν υπάρχει εαυτός, δεν υπάρχει κάποιος που να υποφέρει.
Ο πόνος είναι φίλος: Σε βοηθάει να αλλάξεις τα κακώς κείμενα
Διαβάστε ακόμη: Το Ταξίδι της Ψυχής~Μαθήματα και Εμπόδια
Όσο δυσκολότερο το εμπόδιο, τόσο μεγαλύτερη η δυνατότητα εξέλιξής σου
Ο ψυχολογικός πόνος τελειώνει μόνο με την αποδοχή του πόνου στην ολότητά του
Αποταυτίσου από το Εγώ και το καταστροφικό ατομικό συμφέρον
Να γίνεις άτρωτος στην κατάκριση, ακόμη και στην συκοφαντία
Πάρτε ρίσκα: Όταν κλείνει μια πόρτα, ανοίγει ένα παράθυρο
Μην αφήνεις φόβους και κόμπλεξ να αφανίσουν τη ζωή σου
Γνώθι σαυτόν-Αυτογνωσία: Για ευτυχία και πληρότητα στη ζωή
Στη Ζωή οι επιλογές μας καθορίζουν την τύχη μας
Είμαστε οι ΜΌΝΟΙ υπεύθυνοι για την πραγματικότητά μας
Χόρχε Μπουκάι: O αλυσοδεμένος ελέφαντας~Αποπρογραμματίσου
Πηγή: nekthl.blogspot.gr
